Op het C veld graf 139 op de begraafplaats rust mevrouw Gorlach-Rauh, een vrouw die niet alleen om haar uitzonderlijke leeftijd, maar om wie ze was: een krasse dame, wereldwijs, charmant en geliefd. Haar kamer vol Oosterse herinneringen, haar talenkennis en haar warme karakter maakten haar tot een vrouw die men niet snel vergat.

Ze werd geboren op 10 september 1841 in Luik (België) als dochter uit een Frans-Duitse familie. In 1853 verhuisde ze met haar ouders naar Nederland, maar haar leven speelde zich niet alleen hier af.

Ze trouwde met kapitein W.H. Gorlach, gezagvoerder bij een stoomvaartmaatschappij. Door zijn beroep verbleef het echtpaar tussen 1870 en 1878 maar liefst acht jaar in Kobe, Japan. Deze periode gaf kleur aan haar leven: ze leerde er vloeiend Japans spreken en maakte kennis met een totaal andere cultuur. Mevrouw Rauh sprak bovendien ook vloeiend Frans en Duits, wat haar tot een zeer ontwikkelde en internationale vrouw maakte. Door de jaren heen verzamelde zij unieke souvenirs van de prinsen en prinsessen uit het Verre Oosten. Deze schatten – rijk aan herinneringen – sierden tot op hoge leeftijd haar kamer, en ze vertelde er met liefde en trots over aan wie maar wilde.

Na het overlijden van haar man in 1890 leefde ze nog meer dan een halve eeuw. Ze woonde achtereenvolgens in Rotterdam, Amsterdam, Laren en De Bilt, voordat ze op 97-jarige leeftijd in 1938 verhuisde naar het rusthuis De Rusthoeve in Purmerend.

De oudste – en krasse – nieuwe inwoonster

Haar aankomst in De Rusthoeve ging niet onopgemerkt voorbij. De krant De Waterlander schreef over haar komst en noemde haar een bijzondere nieuwe bewoonster. Ze nam de titel “oudste bewoner” over van opa Vijzelaar, die 93 jaar oud was en daar zelf nogal trots op was geweest. Gelukkig bleef hij wel de oudste man van Purmerend.

Ondanks haar hoge leeftijd werd mevrouw Gorlach-Rauh omschreven als een krasse dame helder van geest, vriendelijk en onafhankelijk. Ze kon zich nog grotendeels zelf redden, en was geliefd om haar vrolijke verhalen. Ze woonde in het rusthuis net als haar dochter en schoonzoon. Haar levendige aanwezigheid en charmante verhalen maakten haar al snel tot een graag geziene figuur.

Een honderdjarige vol levenslust

In 1941 vierde mevrouw Gorlach-Rauh haar 100ste verjaardag, en dat liet men niet ongemerkt voorbijgaan. De burgemeester van Purmerend bracht samen met zijn vrouw een officieel bezoek, en ’s avonds speelde het stedelijk orkest een serenade voor de jarige. In de kranten werd ze omschreven als een krasse, vitale vrouw, die zich nog steeds zelfstandig kon redden en anderen vermaakte met haar verhalen. Haar belangstelling voor de wereld, haar culturele kennis en haar opgewekte aard maakten diepe indruk.

De oudste inwoonster van Purmerend

Ook haar 102e verjaardag in 1943 werd vermeld in de krant. De verslaggever sprak met respect en bewondering over “de oudste inwoonster van Purmerend”. Nog altijd was ze monter, vriendelijk en dankbaar. Ze kreeg bloemen en aandacht, en vierde haar verjaardag in kleine kring met warmte en liefde.

Getuige van twee eeuwen

Mevrouw Gorlach-Rauh leefde in een periode van enorme veranderingen: van gaslampen tot elektriciteit, van paardentrams tot stoomschepen en oorlogsvliegtuigen. Ze maakte twee wereldoorlogen mee en zag Nederland veranderen van een koninkrijk vol traditie tot een moderne samenleving. Haar leven overbrugde twee eeuwen – de 19e en de 20e – en ze droeg de sporen van die geschiedenis met zich mee.

Een stille herinnering

Vandaag rust mevrouw Gorlach-Rauh in stilte, maar haar herinnering leeft voort. Niet alleen om haar uitzonderlijke leeftijd, maar om wie ze was: een krasse dame, wereldwijs, charmant en geliefd. Haar kamer vol Oosterse herinneringen, haar talenkennis en haar warme karakter maakten haar tot een vrouw die men niet snel vergat.